|
|
|
|
|
 |
|
|
|
Hunlar, Göktürkler ve Uygurlar’da uygulanan ve yılda üç kez yapılan kurultaylara hakan, yöneticiler ve halk katılırdı. Kurultaylarda devletin ve halkın meseleleri görüşülür ve bir karar bağlanırdı. Ayrıca çeşitli eğlenceler, sportif gösteriler yapılır, kazanlar kaynatılarak herkese yemek dağıtılırdı.
Bunun anlamı halk ve devletin bütünleşmesi demekti. Yılda üç kez yapılan kurultaylar belli bir takvime bağlıydı:
1- Birinci Kurultay, Mart ayının 21’inde yani Nevruz denilen, Türkçe’de ise “Yenigün” olarak ifade edileniydi.
2- İkincisi, Mayıs ayının ortalarında yapılan kurultaydı ki, bu bir anlamda bahar bayramı boyutu da kazanırdı.
3- Üçüncüsü, Ağustos ayının sonu, Eylül ayının başına rastlayan zamanda yapılan Sonbahar kurultayı idi.
Bu ve benzeri toplantılar; boylar, obalar, oymaklar arsında da yapılırdı. Toplanama, belli konular görüşme, eğlenme ve yeme içme Türk sosyal hayatının vazgeçilmez öğelerinden biridir.
Göçebe Türkler’de bu gelenekler şartlara göre değişikliklere uğrasa da uygulana gelmiş, zaman içinde yerleşik hayata geçildikçe önemini yitirmeye başlamıştır.
Amanos Dağları ve çevresinde yaşayan Ulaşlı toplulukları bu geleneği yakın zamana kadar hayatının bir parçası olarak “GÖÇ ATEŞİ” şeklinde uygulamış, onlarda yerleşik hayata geçtikten sonra, ihtiyaçtan değilse bile, sembolik olarak günümüze ulaştırmayı başarmışlardır.
İlkbahar ve Sonbahar kurultaylarının bir uzantısı olarak protokol ve anlam yönünden değişimlere uğrasa da, kendi sosyal hayatının ihtiyaçlarına göre yeni anlamlar kazanarak, ancak ilk günkü takvimine bağlı kalınarak adına “GÖÇ ATEŞİ” denen gelenek yılda iki kere uygulana gelmiştir.
1- Birinci “Göç Ateşi” Mayıs ayının ortalarında “ÜLGEN YILDIZI”nın doğduğu zamana denk gelir. Çünkü bu takvim artık havaların ısınması ve yaylalara göçmenin zamanı demektir.
2- İkinci “Göç Ateşi” Ağustos ayı sonu ve eylül ayı başında yapılır. “KUYRUK” tabir edilen yıldızın doğması da, artık yazın bittiği sonbaharın geldiği demektir.
Göç Ateşi, oba ve oymak beylerinin bulunduğu mekanda yakılır. Ateş yakmak; bir araya gelmek, göçün başladığını bildirmek, topluca neler yapılacağı, nasıl yapılacağı gibi konuları görüşmek anlamında yapılan bir kurultay olarak değerlendirilir. Göç Ateşinin bir özelliği de yakarak çevrenin temizliğini sağlamaktır. Çünkü daha sonra aynı yer oba mekan tutacaktır.
Ulaşlı topluluğu tarihin derinliklerinden gelen ve kültürümüzün değerli bir uygulamasını hayata geçirmenin çabası içindedir.
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
Çona Köyü OSMANİYE
|
|
|
